امام زمان(ع) با دشمنان مادرشان چه می کنند؟ / غاصب حق زهرا(س) به دست امام زمان(ع) قصاص می شود؟

ریاحین ـ چگونه امام زمان(عج) بعد از ظهور، از (آنانی که به) مادرش حضرت زهرا(س) سیلی زده اند و خون جد بزرگوارش حضرت امام حسین(ع) (را ریخته اند) انتقام می گیرند؟ مگر نه این است که آنها سال هاست که در عالم قبر عذاب می شوند؟ آیا آنها زنده می گردند؟

جهت یافتن پاسخ مورد نظر، بررسی چند نکته ضروری است:

 

الف) چه کسانی به دنیا باز می گردند؟

در ادبیّاتِ معارفِ شیعه، چنین آمده است که: پس از ظهور حضرت مهدی(عج) عده ای از خالص ترین مؤمنان و پلیدترین کافران به دنیا "بازگشت" می نمایند. چنین بازگشتی را "رَجعت" می نامند و صرفاً شاملِ همان افرادی است که ایمان یا کُفرشان در بالاترین درجه باشد و اگر شخصی به این میزان نرسیده باشد، در زُمرة "رَجعت یافتگان" نخواهد بود.[1]

 

ب) آیا دشمنان حضرت زهرا و امام حسین(ع) رَجعت می کنند؟

جای تردید نیست که ستمگران به اهل بیت(ع)، مصداق کُفر و شرک اند؛ تا جائی که در احادیث آمده است:

"هرکس در کفر دشمنان و ستمگران به ما اهل بیت شک کند، کافر است"![2]

با در کنار هم قرار دادنِ این پیام و روایت پیشین، نتیجه می گیریم این افراد ـ حتماً ـ به دنیا بازگشت کرده و به دست یداللهیِ حضرت مهدی(ع) به گوشه ای از جزایِ دنیاییِ بَرخی اعمال خود مواجه می شوند.

از احادیث متعدّد استفاده می شود که:

"اولین کار حضرت مهدی(ع) پس از ورود به مدینه، بیرون آوردن جنازه آن دو نفر ظالم و غاصبِ حق زهرا(س) است. خلاصه مطلب این است که ایشان از مردم می پرسند: آیا بین شما کسی هست که آن دو را بشناسد؟ در پاسخ می گویند: ما آنها را از طریق اوصافشان می شناسیم و کسی غیر از آن دو نفر کنار جدّ به خاک سپرده نشده.... سپس ایشان دیوارهای کنار قبر آن دو را خراب می کنند.... تا اینکه به جنازه آندو رسیده و جسد آنها را با همان صورت که از دنیا رفته اند بیرون آورده و کفن را کنار می زنند. امام به اذنِ خدا، آندو را زنده نموده و بر آنها لعن و نفرین می نمایند... هر کس به اندازه دانه ای از دوستی و محبّت آنها به دل داشته باشد، آنجا عقیده خود را ظاهر کند. آنگاه به امر حضرت، خلایق اجتماع می کنند (تا شاهد محاکمه آندو باشند) سپس تمام رفتارهای ناپسند آنها را در هر عصر و زمانی، ذکر کرده و آنها نیز به جنایات خویش اعتراف می کنند. به دستور حضرت، ابتدا حاضرین از آنها قصاص می کنند. سپس حضرت امر می فرمایند تا آتشی از زمین بیرون آید که این همان آتشی است که بَر در خانه حضرت فاطمه(س) آورده بودند. و با همان هیزمی که برای آتش زدن اهل بیت(ع) جمع آوری کرده بودند ـ و نزد اهل بیت(ع) باقی مانده و از یکدیگر ارث می بَرند ـ آنها را آتش زده، پس دستور می دهند که بادی وزیده و خاکسترشان را به دریا ریخته و پراکنده نمایند".

البته تصور نشود که این، آخرین عذابِ آندو است: حضرت امام جعفر صادق(ع) در این رابطه چنین می فرمایند:

"هرگز!... به خدا سوگند که "سیّداکبر" رسول خدا(ص) و "صدّیق اکبر" امیرالمؤمنان و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین و بقیّة ائمه هُدی(ع) و تمامیِ آنهایی که ایمان خالص داشته اند و همة کسانی که کافر محض بوده اند برگشته و آنجا حاضر شده و قصاص می گیرند. تا جائی که در یک شبانه روز هزار مرتبه کشته می شوند ولی باز به صورت نخست برمی گردند."[3]

آنها در قبر به عذاب می رسند، پس چرا باز هم در رَجعت متحمّل عذاب می شوند؟

عدالت یعنی: "حفظ تناسبات و اینکه هر چیز در جای شایسته اش قرار گیرد". پس اگر دانش آموزی به گونه ای کامل به درس بپردازد، شایسته نمره 20 است و در غیر این صورت، به همان میزانی که تلاش کرده به امتیاز می رسد.

نکته اینجاست که ما خیال می کنیم: جنایت دشمنانِ حضرت زهرا(س) همان سیلی زدن به ایشان است و ظلم قاتلان حضرت امام حسین(ع) نیز، قتل ایشان می باشد؟! درحالی که عمق جنایت فراتر از شعاع درکِ ماست.

حضرت امام محمد باقر(ع) پاسخ این سؤال را چنین می فرمایند:

"آن دو اولین کسانی هستند که به ما ظلم کرده، حق ما را ربوده و بر ما چیره شدند. آن دو دری از ظلم و ستم به رویِ ما گشودند که تا قیامت بسته نخواهد شد. خداوند از ستمی که در حق ما نمودند، نگذرد و آنها را نیامرزد".[4]

به عبارتی: آن "سیلی" نیز آغاز نبرد بی پایانی بود که از دست پلید دوّمی شلیک شد و تنها جنایت آن دو نیست![5] تمام جنایات (حتی شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) از روزِ سقیفه و هم پیمانی ِ شیطان صفتان جهت غصب حق امامت و مدیریّت شایسته سالارِ معصومان، نشأت می گیرد.

حضرت امام جعفر صادق(ع) وزر و وبال همه را گردن آندو می داند و می فرماید:

"تا قیامت هر خون ناحقی که ریخته شود، هر مالی که از حرام کسب شود، و هر فحشایی که مرتکب شوند همه بر گردن آن دو می باشد، تا اینکه قائم آل محمد(ص) به پاخیزد (و از این اعمال جلوگیری کند). ما بنی هاشم بزرگ و خُردسال خود را دستور می دهیم که آن دو را سَب نموده (و ناسزا) گویند و از آنها برائت و بیزاری جویند"[6]

با این حساب، دانسته می شود که جرم دشمنان اهل بیت(ع) یکی و دو تا و صدتا و یک میلیون و یک میلیارد نیست بلکه به اندازه تمام گناهان صغیره و کبیره جن و انس (در طول زمان)، مرتکب فحشا و منکرند؛ و از این روست که حتّی قصاصِ در زمان رجعت نیز کافی نمی باشد!

امام صادق(ع) فرمودند:

محبت و ولایت اولیای الهی و برائت از دشمنان آنها واجب است. برائت از کسانی که به آل محمد(ص) ستم کرده، هتک حرمت نموده، فَدَک و میراث حضرت فاطمه(س) را به زور گرفتند و حقوق آن حضرت و امیرالمؤمنین(ع) را به یغما بردند...

 

پی نوشت ها:

(بحار10/ 356ـ226؛ عیون اخبار الرضا(ع) 2/ 126ـ124)

[1] . انما یرجع الی الدنیا قیام القائم(ع) من محض الأیمان محضا او محض الکفر محضا. فاما من یَسوی هذین فلا رجوع لهم الی یوم الحساب. بحارالانوار، ج 6، ص 254، ب 8، ح 87؛ بحارالانوار، ج 53، ص 138.

[2] . بحار، ج 27، ص 62؛ وسایل الشیعه، ج 28، ص 345؛ اعتقادات شیخ صدوق(ره) 80ـ79.

[3] . ر.ک: احتجاج 449، اِعلام الوری 436، عیون ج 1، ص 58، کمال الدین 253ـ377، الهدایة الکبری، 163، مثالب النواصب، 113، ارشاد القلوب ج2، ص 285، الایقاظ 287،‌ بحار 252ـ386، بحار ج 3، ص 277ـ276، و ج 36، ص 245، ج 52، ص 379 و 283، ج 53، ص 12ـ4.

[4] . بحار 30/ 383.

[5] . جنایات آنها را در کتاب «شهادت مادرم زهرا(س) افسانه نیست!" مطالعه کنید (با استفاده از منابع غیر شیعی.

[6] . بحار ج 47، ص 323، رِجال کَشّی، ص 206.