سخن گفتن حضرت خدیجه با کودک ولادت نیافته

از امتیازات شگرفت حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها که نه تنها دانشمندان شیعه، بلکه بسیاری از علمای اهل سنت بدان تصریح نموده‌اند، این است که هنگام بارداری به دخت فرزانه‌اش حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها، آن کودک وصف‌ناپذیر، به ارادۀ خدا از عالم رَحِم، با این مام نواندیش و خداجو، مونس و هم‌سخن می‌شود و در فراز و نشیب‌ها با او حرف می‌زند و به او شکیبایی و آرامش می‌بخشد!

عبدالرّحمن شافعی از بزرگان اهل سنّت، در این مورد از آن بانوی معظّمه روایت کرده:

«وقتی به فاطمه‌ام باردار شدم، آن کودک ارجمندم باری سبک بود و در شکمم با من سخن می‌گفت.»¹

دهلوی، دانشمند دیگر اهل سنّت آورده:

«از امتیازات این کودک شکوه‌بار و مادرش این بود که پس از آفرینش و حضور نورش در سازمان وجود مادر، همراز، هم‌سخن، مونس و غمخوار مادر خردمند و فداکار خویش شد و در تنهایی و غربت او، به قدرت خدا گاه و بی‌گاه با او سخن می‌گفت!

حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها نخست این موضوع شگرف را کتمان می‌کرد، اما یک بار وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به طور ناگهانی وارد خانه شد و دید حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها بی‌آنکه کسی در خانه باشد، سخن می‌گوید! از او پرسید با چه کسی گفت‌وگو می‌کنی؟!

پاسخ داد: با کودکی که نور حضورش را در تالار وجودم، احساس می‌کنم!² پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به او این مژده را داد:

«أبشِری یا خَدِیجة هذِهِ بِنتٌ جَعَلَها اللهُ اُمّ اَحَدَ عَشَرَ مِن خُلَفایی یَخرُجُونَ بَعدِی و بَعد اَبِیهِم»؛³

«خدیجه! تو را نوید باد که این کودک، دختر است و مام پُرفضیلت یازده پیشوای نور، که پس از من و پدرشان، یکی پس از دیگری، جهان را به نور وجودشان نورباران خواهند ساخت!»

همچنین آورده‌اند:

«وقتی کفرگرایان از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم خواستند که ماه شکافته شود، حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها در حالی که به فاطمه اش باردار بود، گفت: ناامید و سرافکنده باد! آنکه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم را ـ که برترین پیامبر پروردگار من است ـ تکذیب نماید! درست در این هنگام بود که حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها از اعماق جان مادر ندا داد که:‌ ای مادر! نگران مباش و نترس که خدا با پدر من است»؛

«فَنادَت فاطِمةُ مِن بَطنِها یا أمّاهُ! لاتَحزَنی وَ لاتَرهَبی فَاِنَّ اللهَ مَعَ أبی»⁴

همچنین در روایت وارد شده:

«روزی حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها در حال نماز بود که راجع رکعت‌های نماز به تردید افتاد؛ و پس از رکعت سوم، تصمیم گرفت که سلام دهد و نماز را به پایان برد، ناگاه ریحانه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از داخل رَحِم ندا داد:

«قُومی یا اُمّاه فانک فی الثّالثة»؛⁵

ای مادر! برخیز که تو در رکعت سوم نماز هستی!»

پی نوشت:

1ـ نزهة المجالس، عبدالرّحمن صفوری شافعی، ج 2، ص 227؛ ینابیع المودّة، قندوزی حنفی، ص 198؛ ذخائر العقبی، محبّ الدین طبری، ص 44.

2ـ تجهیز الجیش، ص 211؛ بحار الأنوار، محمدباقر مجلسی، ج 16، ص 80.

3ـ دلائل الإمامة، ابوجعفر محمّد بن جریر طبری، ص 8؛ بحار الأنوار، محمدباقر مجلسی، ج 16، ص 80.

4ـ الرّوض الفائق، شیخ شعیب مصری، ص 214؛ فاطمة الزهراء سلام‌الله‌علیها من المهد الی اللّحد، سید کاظم قزوینی، ص 40.

5ـ فاطمة الزهراء سلام‌الله‌علیها بهجة قلب المصطفی، احمد رحمانی، ص 439.

منبع: خصائص ام المومنین خدیجة الکبری

تالیف: حجت الاسلام والمسلمین حسین تهرانی

ناشر: طوبای محبت