اشعار حاج علی انسانی دررثای حضرت رقیه سلام الله علیها

ریاحین : گلچینی از اشعار حاج  علی انسانی در رثای حضرت رقیه سلام الله علیها را انتخاب کرده ایم که در ادامه می خوانید.

آمدی با رأس خونین ای پدر

 

شعر اول:

بیا ای سر به ویران با من ویران نشین سر كن

بزرگی كن شبی را سر در این بیت محقر كن

ستاره هر چه باشد می فزاید جلوه ی مه را

بتاب ای ماه و دامان من امشب پر ز اختر كن

اگر غنچه بخندد، باز گردد، گل شود، غم نیست

نظر ای باغبان بر غنچه ی نشكفته پرپر كن

اگر چه پای تو بر دیده ی گل ها بود، اما

بیا ویرانه یی را هم به بوی خود معطر كن

زبان را نیست نیرویی كه گویم، عمه ممنونم

تو بگشا لعل لب، از او تشكر جای دختر كن

نه جای تو، نه جای عمه، نه جای من است اینجا

مرا همره ببر زین جا و، همبازی اصغر كن

 

شعر دوم :

از خیمه ها که رفتی و دیدی مرا به خواب

داغی بزرگ بر دل کوچک نهاده ای

گرچه زمن لب تو خداحافظی نکرد

می گفت عمّه ام به رخم بوسه داده ای

من با هوای دیدن تو زنده مانده ام

جویای گنج بودم و ویرانه نشین شدم

ممکن نشد که بوسه دهم بر رخت به نی

با چشم خود ز خرمن تو خوشه چین شدم

تا گفتگوی عمّه شنیدم میان راه

دیدم تو را به نیزه و باور نداشتم

تا یک نگه ز گوشه ی چشمی به من کنی

من چشم از سر تو دمی بر نداشتم

با آنکه آن نگاه ، مرا جان تازه داد

اما دوپلک خود ز چه بر هم گذاشتی

یکباره از چه رو، دو ستاره افول کرد

گویا توان دیدن عمّه نداشتی

من کنار عمّه سِتادم به روی پای

مجروح پا و اِذن نشستن نداشتم

دستی سیاه بی ادبی کرد با سرت

من هم کبود دست روی سر گذاشتم

با آنکه دستبرد خزان دیده ای و لیک

باغ ولایت است که سر سبز و خرّم است

رخسار توست باغ همیشه بهار من

افسوس از اینکه فرصت دیدار بس کم است

ای گل اگر چه آب ندیدی ولی بُوَد

از غنچه های صبح لبت نو شکفته تر

از جورها که با من و عمـّه شد مپرس

این راز سر به مُهر، چه بهتر نهفته تر

هر کس غمم شنید، غم خود زیاد برد

بر زاری ام ز دیده و دل ، زار گریه کرد

هر گاه کودک تو ، به دیوار سر گذاشت

بر حال او دل در و دیوار گریه کرد

ای مه که شمع محفل تاریک من شدی

امشب حسد به کلبه ی من ماه می برد

گر میزبان نیامده امشب به پیشواز

از من مَرَنج، عمّه مرا راه می برد

گر اشک من به چهره ی مهتابی ام نبود

ای ماه، این سپهر، اثَر از شَفَق نداشت

معذور دار، اگر شده آشفته موی من

دستم بر شانه به گیسو رَمَق نداشت

ویرانه، غصّه، زخم زبان، داغ، بی کسی

این کوه را بگو، تن چون کاه چون کِشَد؟

پای تو کو؟ که بر سَرِ چشمان خود نَهم

دست تو کو؟ که خار ز پایم برون کشد

سیلی نخوره نیست کسی بین ما ولی

کو آن زبان؟ که با تو بگویم چگونه ام

دست عَدو بزرگ تر از چهره ی من است

یک ضربه زد کبود شده هر دو گونه ام

یکبار سر به گوشه ی ویران بزن ، ببین

من خاک پای تو به جبین می کشم بیا

کن زنده یاد مادر خود را ببین چسان

خود را از درد روی زمین می کشم بیا

گر در بَرَت به پای نخیزم ز من مپرس

اما ببخش، نیست توانی به پای من

نه شمع در خرابه، نه تو گفتگو کنی

مشکل شده شناختن تو برای من

ای آرزوی گمشده پیدا شدی و من

دست از جهان و هر چه در آن هست می کشم

سیلی، گرفته قوّت بینایی ام

من تا شناسمت به رخت دست می کشم

ای گل، زعطر ناب تو آگه شدم، تویی

ویرانه، روز گشته اگر چه دل شب است

انگشت ها که با لب تو بوده آشنا

باور نمی کنند که این لب همان لب است

 

شعر سوم :

آمدی با رأس خونین ای پدر

 لاله ای در دست گلچین ای پدر

خیر مقدم دیدن ماه رُخت

بر دلم بخشیده تسکین ای پدر

می شود با چلچراغ اشک من

امشب این ویرانه تزیین ای پدر

اشک سرخ و چهره زرد، و تن سیاه

سفره ام گردیده رنگین ای پدر

از غمت هر شب نخفتم تا سحر

شاهد من بود پروین ای پدر

من گل نشکفته، پرپر گشته ام

وای از بیداد گلچین ای پدر

هر چه تلخی دیده ام از راه شام

شور عشقت کرده شیرین ای پدر

رونمای روی تو جان می دهم

چون مرا نَبْوَد به از این، ای پدر