مفسر كبير، علاّمه طباطبايي و زیارت حضرت معصومه (س)
ریاحین ـ آيةالله اميني در شرح حالات مفسّر بزرگ قرآن و عارف گرانمايه، علاّمه طباطبايي مي گويد:
«علاّمه در مراتب عرفان و سير و سلوك معنوي، مراحلي را پيموده بودند. اهل ذكر و دعا و مناجات بودند، حتي گاهي در بين راه نيز نوافل را انجام مي دادند و نماز مستحبي مي خواندند.
نسبت به اهل بيت عليهم السلام توجّه و عنايت مخصوصي داشتند... مادامي كه در قم بودند، هفته اي يك بار يا بيشتر به حرم حضرت معصومه عليها السلام مشرّف مي شدند. در ايام تابستان غالباً به زيارت حضرت رضا عليه السلام مي شتافتند.
شبها به حرم مطّهر مشرّف مي شدند و در بالاي سر مي نشستند و با حال خضوع، به زيارت و دعا مي پرداختند...».(42)
آري، علاّمه طباطبايي با دل و جان، نسبت به اهل بيت عليهم السلام عشق مي ورزيد و در محبت و دوستي آنان سر از پا نمي شناخت. علاّمه نه تنها در تفسير، حكمت، فلسفه و عرفان سرآمد ديگران بود، بلكه در ولايت و حبّ آل رسول صلي الله عليه و آله نيز برتر و سرآمدتر از ديگران بود.
يكي از فضلا مي گفت: «به مرحوم شهيد مطهري عرض كردم: شما فوق العاده از علاّمه طباطبايي تجليل مي كنيد. تعبير «روحي فداه» را در مورد ايشان داريد. اين همه تجليل به خاطر چيست؟ آن مرحوم فرمود: من فيلسوف و عارف بسيار ديده ام و احترام مخصوص من به ايشان نه به خاطر اين است كه ايشان يك فيلسوف است، بلكه احترام به اين جهت است كه او عاشق و دلباخته اهل بيت عليهم السلام است.
علاّمه طباطبايي در ماه رمضان روزه خود را با بوسه بر ضريح مقدس حضرت معصومه عليها السلام افطار مي كرد. ابتدا پياده به حرم مطهر مشرف مي شد، ضريح مقدس را مي بوسيد، سپس به خانه مي رفت و غذا مي خورد. اين ويژگي او است كه مرا به شدّت شيفته ايشان نموده است».(43)
42) يادنامه علاّمه طباطبايي» ص 131؛ «سيماي فرزانگان» ص 163؛ «يادها و يادگارها» ص 97.
43) پيام انقلاب» تاريخ 19 / 8 / 63؛ «يادها و يادگارها» صص 82 - 81