حضرت رقیه سلام الله علیها امانت خداوند در دست سیدالشهداء علیه السلام
امام لحظات نبرد رو به خیام حرم می کنند و مخدّرات حرم را خطاب قرار داده و صریحاً نام حضرت رقیه عليهاالسلام را می برند و آنها را امانت الهی خطاب نموده و از وعده دیدار خود با خدا به آنها خبر می دهند که:
«اَلایا زِينَب، ياسُکَينَة! يا وَلَدي! مَن ذَا يَکُونُ لَکُم بَعدِي؟ اَلا يا رُقَيَّه وَ يا اُمِّ کُلثُومِ! اَنتم وَدِيعَةُ رَبِّي، اَليَومَ قَد قَرَبَ الوَعدُ»
«اي زينب، اي سکينه! اي فرزندانم! چه کسي پس از من براي شما باقي ميماند؟ اي رقيّه و اي امکلثوم! شما امانتهاي خدا بوديد نزد من، اکنون لحظه ميعاد من فرارسيده است.» 1
حضرت اباعبدالله علیه السلام، حضرت رقیه و حضرت ام کلثوم سلام الله علیهما را ودیعه خدا در نزد خود می داند. ارزش و عظمت ودیعه وقتی مشخص می شود که بدانیم مودِع (ودیعه دهنده) و مودَع (ودیعه گیرنده) چه شخصیتی هستند.
صاحب اصلی این ودیعه خداست. و از همین جا مشخص می شود که جای اصلی آن نزد خداست نه روی زمین خاکی. زیرا هر ودیعه ای، متعلق به مالک اصلی و مودِع آن است.
از طرفی چنان این ودیعه نزد خداوند اهمیت دارد که مودعی بهتر از حجت خود پیدا نکرد تا آن را به امانت بسپرد.