رابطه زینب(س) و امام حسین(ع) «ولایی» بود، بی‌بی‌شهربانو در کربلا نبود
ریاحین ـ محمدحسین رجبی دوانی، مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام درباره برخی ویژگی‌های شخصیتی حضرت زینب (س) عنوان کرد: زینب (س) یکی از توفیقاتشان که البته باعث افزایش درجه‌شان نیز می‌شد، این بود که توانستند از محضر شش معصوم (ع) بهره مند شوند و تحت تعلیمات آنها قرار بگیرند، این معصومین از پیامبر اسلام (ص)، علی بن ابی طالب(ع)، فاطمه زهرا (س)، تا امام حسین (ع) و امام حسین (ع) و امام سجاد (ع) بودند.
وی که در برنامه زنده تلویزیونی سخن می‌گفت، افزود: ولایت مداری یکی از مهمترین نکات زندگی ایشان بود، نخستین مربی ایشان فاطمه (س) بود که درس‌های بسیاری را به ایشان داد و در دفاع و تبعیت از ولایت ایشان را راسخ کرد تا اینکه این ویژگی‌ها در ایشان نیز نمود پیدا کرد و البته از مادر به ارث نیز برده بودند، ایشان از نزدیک مشاهده کردند که مادرشان چطور از امیرالمومنین (ع) تعبیت و دفاع می‌کردند و همین شد که پس از عاشورا خودشان هم چنین راسخ به دفاع از دین پرداختند و با تمام وجود برای دفاع از امام عصر خویش به میدان آمدند.
رجبی دوانی یادآور شد: این نقل بدون سند رایج شده که حضرت زینب(س) هنگام ازدواج با عبدالله بن جعفر، در عقد شرط کردند که هرگاه برادرم حضرت حسین بن علی(ع) قصد سفر داشتند، من نیز همراه ایشان خواهم بود. لذا به این دلیل عبدالله جعفر شوهر حضرت زینب(س) موافقت کرد که در حرکت تاریخ ساز امام حسین(ع) در کربلا آن حضرت همراه ایشان باشند. حال آن که این مطلب به لحاظ تاریخی سندیتی ندارد و معنا هم ندارد زیرا دفاع از مقام ولایت و امام زمان(ع) که در خطر است، وظیفه همه مسلمانان اعم از زن و مرد است و در واجب عینی اذن شوهر شرط نیست.
این کارشناس تاریخ اسلام یکی دیگر از نقل‌های اشتباه را حضور بی‌بی‌شهربانو همسر امام حسین(ع) در کربلا دانست وگفت: تنها همسر امام حسین(ع) حاضر در کربلا «رباب» بود و بی‌بی‌شهربانو سال‌ها قبل از ولادت امام سجاد(ع) از دنیا رفته بود و به هیچ عنوان در کربلا حضور نداشت.
وی مهمترین رسالت حضرت زینب (س) را دفاع از امام زمان عصر خویش دانست و افزود: این امر باعث دلگرمی امام حسین (ع) بود و بنابراین سیدالشهدا با تمام وجود وارد کربلا شد البته بانوان دیگری هم آنجا بودند ولی خطاب‌های امام حسین و سفارشان ایشان به حضرت زینب (س) بود بنابراین ایشان چهره برجسته قیام کربلا و کاروان امام حسین (ع) بودند.
این پژوهشگر تاریخ اسلام اظهار داشت: نقل شده وقتی حضرت علی اکبر(ع) به شهادت رسیدند برای این که مقام ولایت که داغ دیده بودند بیشتر از آن متاثر نباشند، حضرت زینب(س) خود را بر پیکر مطهر حضرت علی اکبر(ع) انداختند و چنان آه و ناله و نوحه سر دادند که امام حسین(ع) توجهش از فرزند شهید به سوی خواهر بی تاب معطوف شد و از بار سنگین مصیبت ایشان کاسته شد. در تاریخ نقل شده هرگاه مصیبتی به امام حسین(ع) می‌رسید و عزیزی از یاران و خاندان ایشان به شهادت می‌رسید، حضرت زینب(س) سریع از خیمه خارج می شدند، خود را به امام(ع) می‌رساندند تا تحمل مصیبت برای آن حضرت آسان تر شود.
وی با اشاره به اینکه پس از شهادت امام حسین (ع) تکلیف حضرت زینب (س) در دفاع از امامت بیشتر شد، توضیح داد: ایشان باید از امام سجاد (ع) مراقبت می‌کردند چرا که احتمال داشت ایشان را به شهادت برسانند.
رجبی دوانی اظهار داشت: پس از سخنرانی حضرت زینب (س) در مجلس یزید هم برگ‌های برنده دشمنان اسلام از بین رفت حتی گفته شده تا جایی که یزید زبان به لعن عبیدالله می گشاید و می‌گوید من راضی نبودم با حسین بن علی(ع) این گونه رفتار شود بنابراین حضرت در آن مجلس چنان عبیدالله را لعن می‌کند که او تصمیم به شهادت حضرت می‌گیرد ولی از این کار ممانعت می‌کنند ، همینطور در مجلس شام، امام سجاد(ع) خطبه کوبنده‌ای ایراد کردند و همه متوجه شدند که آن حضرت جانشین امام حسین(ع) و امام جامعه اسلامی هستند.
وی در پایان گفت: یک سال و نیم پس از واقعه کربلا و بنا بر نقل مشهور در نیمه رجب سال 62 هجری قمری حضرت زینب(س)، بر اثر تألمات ناشی از واقعه کربلا به نوعی به شهادت رسیدند. به اعتقاد بسیاری حضرت زینب (س) شهیده پس از واقعه کربلا هستند.