شميم فرح زا؛ شعری از آیت الله علی صافی گلپایگانی درباره فاطمه معصومه(س)

ریاحین ـ یکی از اشعار آیت الله علي صافي گلپايگاني درباره حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) در ادامه می آید:

يكي دختر از نسل پاك پيمبر          به قم آمد و قم از او شد منوّر
از اين باغ در قم گلي سر برآورد          كه نزدش چو خارند گلهاي ديگر
فراتر جلال و مقامش از آن است           كه گل گويمش چون زگل هست برتر
از او با طراوت شده جمله گلها          از او باصفا گشته و روح پرور
طلب مي نمايند از او دست گيري           به گاه شدايد چه اصغر چه اكبر
مه برج عصمت كه از فرط رفعت           بود ماه و خورشيد او را مسخّر
هوايش ببين در سرِ آفتاب است           كه نور افكَنَد بر زمين مهر خاور
از اين رو شبانگاه هم نور خود را          رساند بدرگاه او ماه انور
شميم فرح زائي از بارگاهش           كند عالمي را پر از مشك و عنبر
فرشته برد تا غبار درش را          نهد گيسوان را بخاكش مكرر
عجب نيست گر بر در آستانش           مَلَك با تواضع نهد روز و شب سر
يكي چشم دل را نما باز و بنگر          چرا شهر قم دارد اين كرّ و اين فرّ
لسان من ار باشدش اين طلاقت           كه از بحر طبعم دهم درّ و گوهر
ندارم تواني كه مدحش سرايم           كه از درك عقل است قدرش فزونتر
از آن مدح او مي نمايم به اخلاص           كه زادي شود بهر من روز محشر
«علي» فاش برگو كه ممدوح تو كيست؟          بگويم بُوَد دخت موسي بن جعفر
نهال برومند بستان احمد          عزيز دل فاطمه جان حيدر
درِ آستانش به روي همه باز          از او فيض گيرد چه كهتر چه مهتر
الا اي عزيز خدا اي كه هستي           تو معصومه و عصمت حيّ داور
لبان و زبانم به مدح تو گويا          منم دوستي بينوا و محقّر
اگر خوبم ار بد گداي شمايم           ندارم به غير از شما يار و ياور
هواي شما چون بود بر سر من           نمائيد از دوستانم مقرّر

منبع: مشک فشان؛ اشعار علما و بزرگان در باره حضرت فاطمه معصومه (س)/ مهدي محمدبيگي