آینه زینب كبری

ریاحین ـ

سائل لطف نوشتند بنی آدم را                                سر ِ این سفره نشاندند همه عالم را

صبح فردا عجبی نیست اگر بنشانند                           یك طرف آسیه و یك طرفت مریم را

حس ِ معراج نشینیِ من این است فقط                    گوشه ای از حرمت پهن كنم بالم را

در ضریحت شرف آدمیت ریخته اند                              پس محال است كه آدم نكند آدم را

همه بالفعل مسیح اند اگر پخش كنند                            نفس ِ دختر موسایِ مسیحا دم را

مثل یك عرش برای تو حرم ساخته اند                      كاش میشد حرم حضرت زهرا هم را

با گدایی حرم فخر به دنیا داریم

هرچه داریم از این دختر موسی داریم



قصد كردی بكِشی و بكِشانی همه را                       تا به معراج ِ بلندت برسانی همه را

ریشه های دلِ ما رشته ای از چادر توست                     چادرت را بتكان تا بتكانی همه را

به خدا ذره ای از خانمی ات كم نشود                  چه برانی همه را و چه بخوانی همه را

تربت پای تو بودن چه به ما می آید                      پس چه بهتر سر راهت بنشانی همه را

یك دو قربانی ما نیست برازنده ی تو                       وقت آن است بیایی بستانی همه را

بشكند گر سر عشاق فدای سر تو

همه ی ما به فدای نخی از معجر تو



ما گداییم همه وقت نظر داشتنت                                      خاك پاییم همه وقت گذر داشتنت

آمدی مردم ایران به نوایی برسند                           ورنه جز اینكه بهانه ست سفر داشتنت

علم شد تربت سجاده ی بیت النّورت                        حوزه ی علمیه شد لطف سحر داشتنت

یك نفس در جگرت سوخت و شد روح الله                      بركت داشت چقدر ، آهِ جگر داشتنت

فتنه ای آمد و چون فاطمه جمعش كردی                     ای به قربان تو و سینه سپر داشتنت

در طریقت نفس از پا كه بیفتد خوب است

سیر معراج به اینجا كه بیفتد خوب است



گاه بابا سخنش را به تو تنها میگفت                   چون نبی گرچه علی داشت به زهرا میگفت

جایگاه تو چنان در نظرش بالا بود                                      جای آن داشت به تو اُمِّ ابیها میگفت

دست خطِ تو كه میدید فقط می بوسید                          تا كه یادِ تو می افتاد "فداها" میگفت

خبر از عصمت بی چون و چرایت میداد                           هر امامی كه مقامات شما را میگفت

عمه ی كرب و بلا در تو تجلی كرده                                       باید این آینه را زینب كبری میگفت

بر روی چشم همه جای شما محفوظ است

احترام تو در این شهر خدا محفوظ است



مطمئن باش در این شهر پریشان نشوی                  بی برادر نشوی پاره گریبان نشوی

مطمئن باش كسی سنگ نمی اندازد                      از عبورت ز سر كوچه پشیمان نشوی

محملت بر روی چشم همگان جا دارد                                 به خدا مورد آزار مغیلان نشوی

آن قدر پوشیه و حله سرت میریزند                              زیر یك معجر پاره شده پنهان نشوی

زیور آلات تورا مردم اینجا نبرند                                 وسط خیمه ی آتش زده حیران نشوی

محملت شعله ور از واژه ی غارت نشود

حَرمت بسته به زنجیر اسارت نشود


علی اكبر لطیفیان